Niedługo wracam ::

Kirk ZŁA KREW – koncert przedpremierowy w Kosmos Kosmos (6 grudnia)

Profesjonalny komentarz na popupmusic, z mojej strony kilka zdjęć i Pies zdechł, czyli próbka materiału z nadchodzącej płyty, której można spodziewać się w styczniu. Kawałek doczekał się już pierwszych pochwał na Niezalu Codziennym.

Nor Cold w Synagodze (18.11.12)

Jazz europejski vs jazz amerykański

Bardzo cieszyłam się na koncert Archiego Sheppa na JazzFest Berlin, bo znając dość słabo jego muzykę, myślałam, że na ogół gra tak…

… czyli boleśnie szczerze, ekspresyjnie, w imieniu swoim i przodków.

Ponieważ tego kawałka na koncercie nie było i przeważało raczej granie „standardów”, które kojarzyłam już wcześniej, nie wiedząc, że to Shepp, byłam odrobinę rozczarowana. Ostatecznie, bardziej spodobał mi się koncert Michel Portal Quartet, który występował przed Sheppem i reprezentował starokontynentalny jazz, chyba z najwyższej półki: głęboko przemyślany, sprawiający wrażenie akompaniamentu dla europejskiej myśli humanistycznej do około lat 80. (a na pewno przed postmodernizmem). Muzycy z kwartetu starali się złamać tę całą powagę pod koniec koncertu, wykonując śmieszny taniec starszych Panów z saksofonami i klarnetami – było to naturalne i urocze. Muszę przyznać, że ten koncert był dla mnie czymś nowym, zwłaszcza że przedstawiciele tego typu jazzu nie są do Polski zapraszani przez Mariusza Adamiaka, który ma w Polsce coś na kształt monopolu na organizowanie jazzowych koncertów światowych sław i wybiera zazwyczaj muzyków z Ameryki.

Nie da się ukryć kwartet Archiego Sheppa miał większą siłę przyciągania – zasługa charyzmy lidera, prostoty i pierwotności tej muzyki? Szkoda tylko, że bez głębi obecnej np. w Blasé.

Z polskich grup na Berliner Jazz Fest zaproszono jedynie Daktari: indywidualny projekt łączący „noiseową energię z awangardowymi improwizacjami i folkowymi pieśnami”. Do tej pory wydali świetną płytę: This is the last song I wrote about Jews vol. 1. Grupa zagrała świetny koncert (jeden z lepszych w swojej karierze) w klubie Quasimodo w czwartek 1 listopada. Zdjęcia w krótce. Z wywiadu dla „Deutschlandfunk” przed występen Daktari na Berliner Jazzfest:

Dziennikarz z Niemiec – Czy jesteście Żydami?
Olgierd – Nie. W Polsce praktycznie nie ma już Żydów.
Dziennikarz z Niemiec – Tak. To nasza wina.

Ze śmiesznych ciekawostek: w ramach festiwalu koncert miał również Manu Katché. Co gra – nie mam pojęcia. Pamiętam go tylko z programu Nouvelle Star (coś w stylu francuskiego Idola) sprzed paru lat, gdzie zasiadał w jury. Nie zrobił na mnie najlepszego wrażenia : )

KIRK na Jazz Jantar

Wprawdzie chłopaki z Kirka nie gotują, ale opowiadają ciekawą historię i mówią własnym glosem, co obecnie stanowi dobro luksusowe. Ostatnio grali w Gdańsku w niedzielę (22.10) na festiwalu Jazz Jantar, któremu rozgłosu dodały takie znane nazwiska jak Mikołaj Trzaska, Tymon Tymański, a z zagranicznych John McLaughlin i Nills Petter Molvaer. Duże brawa za świetną organizację dla Klubu Żak, w którym odbywały się koncerty : )

Przyznam szczerze, że zamiast wybrać się na koncert Trzaski wolałam obejrzeć Master Chefa z Magdą Gessler, ale załapałam się na koncert Baboon Moon (na trąbce prekursor nu jazzu Petter Molvaer), który był tak niemożliwie nudny, że zatęskniłam za barokową wyrazistością pierwszej polskiej kucharki. W ramach kontrastu do tej wysilonej nudy przypomniało mi się też plastikowe wirtuzerstwo Britney Spears w klipie Toxic; wystudiowane do granic możliwości, ale daleko bardziej wciągające, niż chęć bycia sobą jazzowych improwizatorów, którzy sprawiali wrażenie, jakby chcieli coś powiedzieć, ale nie mogli.

Koncert Kirka, jak zwykle od momentu wydania Mszy Świętej w Brąswałdzie, sprawił mi bardzo dużą przyjemność. Chyba nie był tak magnetyzujący jak występ na tegorocznym Openerze, choć może za bardzo byłam zajęta robieniem zdjęć. Olgierda (trąbka) pochwalił Molvaer: „He’s really good trumpet player”  (zasłyszane w kuluarach).